Enkel met gesloten ogen kan je hem voelen.
Tijdens onze schooljaren hadden we tijd. Tijd in overvloed. We speelden buiten, keken samen tv, knorden dat we eerst ons huiswerk moesten maken alvorens we mochten ontspannen. Maar eens die verplichting achter de rug liep ik de deuren van de buren plat op zoek naar een speelkameraadje. De meesten waren een heel stuk ouder dan ik en hadden dus ook heel wat meer schoolwerk te voldoen. Op eentje na. Ze woonde vooraan de straat. We verschilden een jaar en gingen naar dezelfde school, ook naar dezelfde tekenschool.
Tienen was de grootstad waar het allemaal diende te gebeuren. Ik zou er muziekschool volgen, tekenschool en wat verder buiten de ring: tennis en judo. Niet onherkenbaar voor mijn generatie. We probeerden van alles en zouden wel zien wat er overbleef. Slechts enkelen onder ons behielden een hobby tot we klaar waren voor de arbeidsmarkt. Voor mij was dat grafiet tekenen.
Er moeten wel kilo's papier over mijn bureau gepasseerd zijn. Van verschillende grammages texturen, grootte en witnuances, afhankelijk van hoe ernstig ik was over het beeld dat zich in mijn hoofd vormde. Ik tekende doorgaans zonder voorbeeld gebruik makend van een Pentel vulpotlood met vullingen van 0,5 mm. Heel soms wisselde ik van gerei. Een balpen, met de losse hand rechtstreeks op papier, zonder zwakke potloodschets als houvast. Of ik overtekende net wel met pen en Chinese inkt die potloodlijnen die elk detail haarfijn weergaven.
's Anderendaags was een inktvlek op mijn rechter ringvinger de enige getuige dat ik wederom nachtelijk creatief werk had geleverd. Want vaak belandden de tekeningen verscheurd in de papiermand. Ze waren kortom niet goed genoeg. Het fantasiebeeld dat zich in mijn hoofd had gevormd werd niet weerspiegeld op papier. Dan maar opnieuw beginnen, en opnieuw ... en opnieuw.
Toen hadden we tijd. Tijd om ons vakmanschap te ontwikkelen, te perfectioneren. En nu?
Diezelfde tijd is er nog steeds. Hij wordt alleen opgevuld door een heel ander takenpakket. Als we dan eindelijk eens aan onszelf de nodige aandacht kunnen schenken duiken er van overal kleine en grote "verplichtingen" op, net als een Griekse Hydra. Voor elk hoofd dat we afhakken, groeien er twee nieuwe in de plaats. Tenzij we onze agenda de baas kunnen, tenzij we onszelf de baas kunnen.
Maar onze agenda is nu eenmaal bepaald, het is een dagelijkse vaste waarde, een zekerheid die als het ware in steen gebeiteld staat. De onzichtbare kracht die uitgaat van elke vorm van planning en controle houdt ons in de ban. Je ziet het niet, maar voelt intuïtief de voortdurende druk dat het op ons uitoefent. En toch bewaren we het nabij, want het beschermt ons tegen onzekerheid en houdt ons ver weg van elke vorm van ... avontuur.
Als je kiest voor je talent trek je ten strijde tegen die onzichtbare kracht. Je bent bereid om voor je talent te vechten. Je tipp-ex, je gom of de "delete-knop" op je scherm is je eerste en meest doeltreffende wapen. Je mindset is er eentje die gericht is op jezelf. Je eist je tijd op en maakt keuzes die je terug in contact brengen met het speelse, het spontane dat bedolven onder een berg to-do's een hap frisse lucht echt wel kan gebruiken.
PS: Een andere methode om tijd vrij te maken voor je talenten is de neen-methode. Zeg gewoon eens "neen". Opgelet: De hier beschreven directe aanpak komt bij sommige bestemmelingen hard aan. Stem desnoods je woorden af op de luisteraar. De kern van de boodschap blijft dezelfde.
Auteur: Grietje Y. M. François